อ่านสารบัญและบทนำที่ https://bit.ly/44AbC4g
อ่านบทวิจารณ์ที่ https://crackersbooks.com/blogs-special-review-of-bonefeld?fbclid=IwY2xjawLdPmtleHRuA2FlbQIxMABicmlkETFpS1JrWXRLdlkwSzhBV3A3AR6BAp9iR-icleQrC4KU6n7DBh5pB4JV6UtZFP7V_uoPu86H4uqc0aXLq-AhpQ_aem_LrChYM7Cfrl5A_4vUt9Bew
________________________________

หนังสือ  ‘เสรีนิยมใหม่แบบเยอรมัน: ว่าด้วยรัฐที่เข้มแข็งกับเศรษฐกิจเสรี’ ของแวเนอร์ โบเนเฟลด์ เป็นทั้งผลงานที่ว่าด้วยการวิเคราะห์อย่างหลัก
แหลมต่อกลุ่ม นักคิดชาวเยอรมันในช่วงระหว่างสงครามโลกและหลังสงครามโลก ซึ่งรู้จักกันในนาม “พวกนักเสรีนิยมแบบออร์
โด” (ordoliberals) และยังเป็นข้อถกเถียงอย่างหนักแน่นเกี่ยวกับธรรมชาติของสหภาพการเงินยุโรปในปัจจุบันอีกด้วย ใน
บทนำ โบเนเฟลด์ระบุว่าแนวคิดเสรีนิยมแบบออร์โด คือ “การยืนยันอย่างตรงไปตรงมาที่สุด” ต่อข้อเสนออันโด่งดังของมาร์กซ์
ที่ว่า รัฐเป็นเพียงคณะกรรมการที่ทำหน้าที่จัดการผลประโยชน์ของชนชั้นนายทุน อย่างไรก็ตาม การอ้างอิงถึงมาร์
กซ์เช่นนี้กลับมีอยู่น้อยมากในหนังสือเล่มนี้ ซึ่งโดยรวมแล้วเอนเอียงไปทางแนววิเคราะห์ที่พัฒนาขึ้นโดยมิเชล ฟูโกต์ ในบรรดา
บทบรรยายว่าด้วยชีวการเมือง (Biopolitics) รวมถึงการอ่านงานของนักคิดเสรีนิยมแบบออร์โดอย่างใกล้ชิดของโบเน
เฟลด์เอง รวมถึงงานของนักคิดร่วมสมัยกับนักคิดเสรีนิยมแบบออร์โดอย่าง คาร์ล ชมิทท์ (Carl Schmitt)

แม้จะมีตัวอย่างที่ชัดเจนมากมายเกี่ยวกับความสัมพันธ์แบบพึ่งพาอาศัยกัน (symbiosis) ระหว่างรัฐกับเศรษฐกิจ แต่ในการ
ถกเถียงอย่างเปิดเผยเกี่ยวกับนโยบายเศรษฐกิจ มักจะมีแนวโน้มที่จะมอง “รัฐ” และ “เศรษฐกิจ” ราวกับว่าเป็นสิ่งที่ตรงกัน
ข้ามกันโดยสิ้นเชิง กล่าวคือ รัฐที่เข้มแข็ง ขนาดใหญ่ หรือมีอำนาจมาก มักถูกจินตนาการว่าเป็นสิ่งที่จะทำให้เศรษฐกิจ (หรือ
กลไกตลาด) “มีเสรีภาพน้อยลง” หรือมีบทบาทน้อยลงในชีวิตทางสังคม และในทางกลับกัน หนึ่งในประเด็นหลักของหนังสือเล่มนี้
ก็คือ การโต้แย้ง (อีกครั้ง) ต่อความเข้าใจแบบง่ายเกินไปและผิดพลาดเกี่ยวกับเศรษฐกิจการเมืองที่มองรัฐกับตลาดว่าเป็น “รูปแบบของระเบียบทางสังคมที่แยกออกจากกัน” (หน้า 155)

เจมี เพ็ค (2010) และคอร์เนล แบน (2016) เป็นหนึ่งในบรรดานักวิชาการที่ชี้ให้เห็นว่า แนวคิดและการปฏิบัติแบบลัทธิเสรีนิยม
ใหม่ (neoliberalism) มีรูปแบบที่แตกต่างกันไปตามบริบททางภูมิศาสตร์ จุดโฟกัสของโบเนเฟลด์ที่เน้นบริบทยุโรปและสาย
ธารของเสรีนิยมใหม่ในแบบเสรีนิยมออร์โด จึงถือเป็นสิ่งที่น่ายินดี เพราะเป็นเสมือนยาถอนพิษต่อความเข้าใจทั่วไปที่ได้รับ
อิทธิพลอย่างมากจากประสบการณ์แบบอเมริกัน และจากการสร้างภาพของนักเศรษฐศาสตร์สหรัฐฯ เช่น มิลตัน ฟรีดแมน ที่
มักแสดงตนว่าเป็นผู้ “ต่อต้านรัฐ” “ต่อต้านรัฐบาล” หรือ “ต่อต้านกฎระเบียบ”

อย่างไรก็ตาม คำว่า “ลดกฎระเบียบ” (de-regulation) อาจไม่ใช่คำที่แม่นยำนักในการอธิบายพัฒนาการของเศรษฐกิจการเมืองสหรัฐฯ นับตั้งแต่ยุคโรนัลด์ เรแกน
เป็นต้นมา แม้ว่าจะมีพลังในการอธิบายอยู่บ้าง โดยเฉพาะในบางภาคส่วน เช่น ภาคการเงิน แต่เมื่อมองไปยังสหภาพยุโรป
และกองทัพของข้าราชการและนักกฎหมายด้านการแข่งขันทางการค้าที่ดูเหมือนจะเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างต่อเนื่องแล้ว ก็ยากที่
จะพบใครสักคนที่กล่าวว่านิติกรรมทางการเมืองนี้มี “กฎระเบียบน้อยเกินไป” โบเนเฟลด์เสนอว่า กลไกควบคุมกำกับที่เข้มแข็ง
ของสหภาพยุโรปนั้นไม่ใช่สิ่งที่ขัดแย้งกับเสรีนิยมใหม่ แต่ตรงกันข้าม มันเป็นผลผลิตของเสรีนิยมใหม่ในรูปแบบหนึ่งโดยเฉพาะ
นั่นคือ เสรีนิยมใหม่แบบออร์โดของเยอรมัน และการเข้าใจแนวคิดกระแสนี้อย่างถูกต้องถือเป็นสิ่งจำเป็นต่อการทำความ
เข้าใจกลไกของยุโรปในปัจจุบันอย่างแท้จริง