ก่อนอื่นใดทั้งหมด ผู้เขียนอยากจะชี้ให้เห็นกลวิธีหรือวิธีวิทยาที่ธนภาษใช้ในการวิจารณ์เสียก่อนที่จะตอบการวิจารณ์ โดยอาจกล่าวได้ว่าธนภาษใช้ 2 วิธีวิทยาในการวิจารณ์หนังสือแผนที่สร้างชาติ ดังนี้
วิธีแรก คือ การอ่านออกไปนอก (ตัว) หนังสือ ซึ่งธนภาษใช้วิธีการอ่านงานของผู้เขียนแบบย้อนหลังไป (อย่างน้อย 10 ปี) ซึ่งรวมงานไม่ต่ำกว่า 4-5 ชิ้น เพื่อที่จะทำความเข้าใจเป้าหมายและวาระที่อยู่เบื้องหลัง (ถ้ามี) ของงาน แผนที่สร้างชาติ ผลก็คือ ธนภาษสรุปว่าผู้เขียนมีวาระทางวิชาการ (และการเมือง) ที่มุ่งเป้าในการปฏิเสธ 3 สิ่ง นั่นคือ ปฏิเสธคำอธิบายว่าด้วยรัฐไทยที่มีมาแต่เดิม ปฏิเสธคำอธิบายที่มองว่าชาติเกิดขึ้นในสมัยศตวรรษที่ 19 และปฏิเสธหมู่บ้านที่นิยามโดยนักมานุษยวิทยาไทย แน่นอนว่าวิธีการอ่านของธนภาษเช่นนี้เป็นสิ่งที่น่ายกย่อง โดยเฉพาะความทุ่มเทกับการทำความเข้าใจงานเขียนของนักเขียนคนหนึ่งในภาพรวม ผลโดยตรงของวิธีการวิจารณ์แบบนี้ก็คือการเรียกร้องให้ผู้เขียนซึ่งถูกวิจารณ์ต้องตอบข้อวิจารณ์ที่อยู่นอกเหนือออกไปจากหนังสือ แผนที่สร้างชาติ ซึ่งเราก็อาจจะถามได้ว่า จำเป็นหรือไม่ที่ผู้ถูกวิจารณ์ต้องปกป้องข้อเสนอทั้งหมดที่อยู่ในงานทุกชิ้นในช่วง 10 ปีที่ผ่านมา
ในขณะที่วิธีการแรก ธนภาษเรียกร้องให้ผู้ถูกวิจารณ์ปกป้องจุดยืนทั้งหมดของงานเขียนตลอด 10 ปีที่ผ่านมา แต่วิธีการที่สองกลับดึงเอาบทเดียวของหนังสือมาโต้แย้ง โดยไม่สนใจตัวหนังสือทั้งเล่ม
วิธีที่สอง คือ การอ่านเฉพาะส่วนของหนังสือ โดยธนภาษมุ่งวิจารณ์และโต้แย้งเนื้อหาของหนังสือแผนที่สร้างชาติเฉพาะบทที่ว่าด้วยการแปลคำว่าหมู่บ้านจาก hamlet เป็น village ซึ่งวิธีการวิจารณ์เช่นนี้ก็เป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับวิธีการแรก ในขณะที่วิธีการแรก ธนภาษเรียกร้องให้ผู้ถูกวิจารณ์ปกป้องจุดยืนทั้งหมดของงานเขียนตลอด 10 ปีที่ผ่านมา แต่วิธีการที่สองกลับดึงเอาบทเดียวของหนังสือมาโต้แย้ง โดยไม่สนใจตัวหนังสือทั้งเล่ม
จุดร่วมที่สำคัญของทั้ง 2 วิธีการก็คือ การไม่สนใจหนังสือทั้งเล่ม แต่เลือกใช้การวิจารณ์ที่ดึงผู้ถูกวิจารณ์ออกไปนอกตัวหนังสือที่ผู้วิจารณ์กำลังวิจารณ์ กับเลือกใช้บทเดียวมาวิจารณ์เพื่อไม่ให้ระบบการให้เหตุผลและการใช้หลักฐานของหนังสือทั้งเล่มมาก่อกวนการวิจารณ์ที่ผู้วิจารณ์เลือกไว้แล้ว กล่าวคือ การวิจารณ์ทั้ง 2 วิธีเป็นการตีขอบเขตของการวิจารณ์ให้กว้างเกินกว่าตัวหนังสือ พร้อมๆกันก็ตีขอบเขตการวิจารณ์ให้แคบกว่าตัวหนังสือไปด้วย กล่าวให้ชัดกว่านั้น วิธีการวิจารณ์ที่ชาญฉลาดดังกล่าวได้กำหนดขอบเขตของการตอบกลับของผู้ถูกวิจารณ์เอาไว้ไปในตัว ทั้งๆที่ 1) หนังสือเล่มนี้สามารถถูกอ่านโดยแยกจากเล่มอื่นได้ และ 2) การจะเข้าใจหนังสือเล่มนี้ก็จำเป็นต้องอ่านทั้งเล่ม
เป็นการตีหนังสือแผนที่สร้างชาติหนึ่ง บท เพื่อล้มข้อเสนอทั้งหมดที่อยู่นอก (ตัว) หนังสือแผนที่สร้างชาติ
วิธีการของธนภาษทั้ง 2 วิธีมาบรรจบกันเมื่อเขาเอาข้อวิจารณ์เฉพาะบทเพียงบทเดียว กลับมาล้มข้อเสนอใหญ่ของงานตลอด 10 ปีของผู้ถูกวิจารณ์ พูดง่ายๆคือ เป็นการตีหนังสือแผนที่สร้างชาติหนึ่งบท เพื่อล้มข้อเสนอทั้งหมดที่อยู่นอก (ตัว) หนังสือ แผนที่สร้างชาติ แน่นอนว่าวิธีการวิจารณ์แบบนี้ก็อาจจะทำได้ แต่ผู้ถูกวิจารณ์ไม่แน่ใจว่าจำเป็นต้องตอบหรือจะมีความสามารถตอบหรือไม่ เพราะหากจะตอบคำวิจารณ์ที่มีขอบเขตกว้างก็อาจจะต้องเขียนหนังสืออีกหลายๆเล่ม หากจะแก้ตัวสักเล็กน้อยก็อาจกล่าวได้ว่า การทำงานทางวิชาการของผู้ถูกวิจารณ์นั้นอยู่ในขั้นตอนของการตั้งไข่เท่านั้นและก็ล้มเหลวเสียเป็นส่วนมาก แต่แน่นอนว่าการเขียนคือเครื่องมือของการคิด และการคิดก็เป็นกระบวนการที่อาจใช้เวลาและหน้ากระดาษจำนวนมากสำหรับทดลองเขียนออกมาเพื่อที่จะคิดต่อไป
(อ่านฉบับเต็มในวารสารฟ้าเดียวกัน)